Dag mam….

Zo ontzettend druk met de praktische zaken, dat ik soms vergeet waarom we zo bezig zijn met dit alles….

Het dringt nog steeds niet echt door dat jij er niet meer bent, mam…

Ik blader door alle foto’s van de laatste 2-3 weken. Ik luister naar de liedjes van Julio die sinds 28 oktober onafgebroken in mijn hoofd langs komen.

Wat ik ook luister… Ze blijven zich herhalen.

Dinsdag moeten we echt afscheid nemen van je. Althans….van jouw lichaam.

Zo raar. De ‘vorige’ keer, toen we dat deden bij papa, was jij er nog. Waren we met zijn drieën. Marjon, jij en ik.

We kunnen het vast. Met zijn tweeën. We zijn volwassen. Maar zo voelt het niet. Ik heb je nog steeds zo nodig mama… Al was je misschien al heel lang ver weg….het voelt nu zo definitief…

Ik kon altijd naar je toe. En ik zou willen dat dat nu ook kon. Even uithuilen…

Dinsdag wordt een mooi afscheid. Volgens mij is het perfect. We hebben enorm ons best gedaan om het mooiste afscheid te organiseren.

Veel foto’s van jou kwamen de laatste dagen voorbij.

En natuurlijk ook een liedje van Julio…

Daarna is het klaar. Over.

Je kamer is leeg na 6,5 jaar. Leeg voor een volgende bewoner.

Ik blijf vrijwilliger daar. Omdat het fijn voelt. Denk ik.

Ik volg mijn gevoel.

Voor nu is dat een puinhoop… Ik mis je nu al zo mama….